زینب(س)

کیست زینب؟ معنی خیرالنساء           کیست زینب؟ دختر شیر خدا

کیست زینب؟ معنی آیات طور        کیست زینب؟ معنی والشمس و نور

ما ز زینب صبر مولا دیده ایم             زینت زهرا و طه دیده ایم

روی زینب جلوه ای از نور حق       نور حق با روی زینب منطبق

کیست زینب ؟ پاسدار کربلا         کیست زینب ؟ ترجمان هر بلا

کیست زینب ؟ گوهر شب تاب ما         کیست زینب ؟ معنی آیات لا

آه ای طفلان محزون حسین       وارثان راه پر خون حسین

بعد از این زینب نگهدار شماست       دختر زهرا کنون یار شماست

قافله سالارتان زینب شده            زین عبّادم دچار تب شده

من پرستار امام عصر خویش      من عزادار امام وقت پیش

در عزای مادرم گریان بُدم          در عزای رهبرم حیران شدم

کیستند اجساد پاره در زمین؟         کیستند این کشتگان اینچنین؟

این حسین است یا علی اکبر است؟         پس چرا این نعش اینجا بی سر است

سر کجا افتاده ای سرنیزه ها؟       سر چگونه رفت بالای شما؟

سر که با سرنیزه سنخیت نداشت         کی سر محبوب من آنجا گذاشت؟

کیست زینب؟ دختر پاک بتول         ما اراد الله بُد اورا قبول

ما اراد الله یعنی روز جنگ       صبر بر تیر و کمان و بر خدنگ

کیست زینب؟ معنی فرمانبری        تابع محض امام و رهبری

کیست زینب؟ رهبر خیل اسیر        آه ای طفل حسین دستم بگیر

ما اراد الله سختی دیدن است           ما اراد الله به غم خندیدن است

پیش ای سنگین دلان یورش برید              خیمه آل علی آتش زنید

سوختم ای اشک خاموشم نما          گشته ام فانی فراموشم نما

روح من مانده کجایم می برند            جسم بی جانم چرایم می برند؟

روح زینب روی شنها مانده است       زاده زهرا در اینجا مانده است

کیست زینب؟ معنی حبل المتین         افتخار انبیا و مرسلین

مجلس شام و بساط شرح نور         با ید بیضا در وادی طور

شرح آیات الهی با دلیل        ما ندیدیم کربلا، الا جمیل

کربلا تاریخ انوار هدی         کربلا قربانگه اهل ولا

حضرت ابراهیم(ع)

جز در نخیل خوشه خرما کسی نیافت               جز بر خلیل، شعله گلستان نمی‌شود

پروین اعتصامی

حضرت ابراهیم خلیل(ع) که تا سنین پیری صاحب فرزندی نشده بودند، به پیشنهاد همسرشان ساره با هاجر ازدواج کردند؛ خداوند از او فرزند پسری نصیبشان کرد که اسماعیل(ع) نام گرفت. بعد از مدتی از جانب خدا مأموریت یافتند اسماعیل(ع) و مادرش را به سرزمین خشک و سوزان حجاز برده و در آنجا ساکن نمایند. سال­ها گذشت تا اینکه اسماعیل(ع) جوانی برومند شد و حضرت ابراهیم(ع) به کمک او خانه کعبه را ساختند.

هنگامی که اسماعیل(ع) بهترین و شیرین ترین دوران زندگی خود را می گذراند، حضرت ابراهیم(ع) فرمان یافتند که فرزند جوانشان را در راه دوست قربانی کنند.

حضرت ابراهیم(ع) در شب هشتم ذی الحجه در خواب، ندایی شنیدند با این مضمون که: «ای ابراهیم برخیز و فرزند دلبند خود را در راه خدا قربانی کن!» آن حضرت(ع) از هیبت این خطاب بیدار شده و با خود گفتند: آیا این امر رحمانی است یا وسوسه شیطانی؟ دو شب دیگر نیز همین خواب را دیدند.

صبح روز عید قربان ابراهیم خلیل(ع) با اسماعیل به سوی منا رفتند. وقتی به منا رسیدند، جریان خواب خود را به فرزندشان بازگو کردند. اسماعیل(ع) پاسخ داد: ای پدر بزرگوار! من اگر هزار جان داشتم، همه را به فرمان الهی قربان می‌کردم و تسلیم امر الهی می‌شدم. اسماعیل(ع) رو به قبله سر بر زمین گذاشت و ابراهیم(ع) هم در اطاعت از امر حق، کارد بر گلوی فرزند گذاشتند تا تکلیف خود را انجام دهند که ناگاه ندا رسید: «ابراهیم تو مأموریتت را خوب انجام دادی دست نگه دار.» قوچی در چند قدمی آنها قرار گرفت و ابراهیم(ع) به جای فرزندش اسماعیل، قوچ را قربانی نمودند.

سنّت قربانی کردن از یادگارهای حضرت ابراهیم خلیل(ع) است که هر ساله توسط میلیون­ ها حاجی در کنگره عظیم حج انجام می ­شود.

قربانی

مترس از جان فشانی گر طریق عشق می پویی          چو اسماعیل باید سر نهادن روز قربانی

پروین اعتصامی

یکی از روزهای بزرگ و اعیاد با عظمت اسلامی، روز دهم ذیحجة الحرام و عید اضحی(عید قربان) است. در این روز حاجیان در سرزمین مِنا ـ نزدیک مکه ـ گوسفند قربانی می­ کنند. قربان در لغت یعنی نزدیک شدن و آنچه که وسیله‌ نزدیکی به خداوند می‌شود. در اصطلاح به معنای ذبح کردن حیوان با شرایط خاص به نیت عبادت می‌باشد.

هدف اصلی از ذبح قربانی به دست آوردن رضای الهی و نزدیک شدن به او و کسب ثواب است. قربانی رسمی است که در اغلب ملت‌ها و در ادوار گوناگون تاریخ وجود داشته‌است. مسلمانان علاوه بر عید قربان و مناسک حج در مناسبت‌های دیگر نیز قربانی می­ کنند؛ از جمله: مراسم عروسی، بازگشت مسافر، شفای بیمار و سلامتی فرزندان.

منظور از قربانی کردن، ریختن خون و یا خوردن گوشت نیست، بلکه هدف اساسی تقوا و کسب رضای الهی است. گوشت قربانی معمولاً بین همسایگان، دوستان و نیازمندان تقسیم می‌شود. خداوند هنگام بحث از قربانی، این مسأله را خاطر نشان فرموده است که خداوند از گوشت و خون قربانی بهره نمی­ برد: «لَن یَنَالَ اللَّهَ لُحُومُهَا وَ لادِمَاؤُهَا وَ لَکِن یَنَالُهُ التَّقْوَى مِنکُمْ ...؛ هرگز گوشت‌ها و خون‌های‌ آنها به خدا نمی‌رسد، بلکه صرف تقوای شما به او می‌رسد.»(حج، آیه ۳۷)

قربانی کردن جلوه­ای از ایثار مال و جان در راه محبوب واقعی و رضای خدا و بیانگر تسلیم، سرسپردگی، عشق و علاقه بنده به مولای خود است. قربانی حج، پیروی کردن از سنت قربانی حضرت ابراهیم(ع) و بزرگداشت و زنده نگه داشتن یاد خلیل خداست که خالصانه و برای انجام فرمان الهی تصمیم گرفت فرزندش را قربانی کند.

انتظار فرج

ای چشم و ای چراغ، روان شو به سوی باغ            مگذار شاهدان چمن را در انتظار

مولوی

عطر سایان شب به کار تواند                  سبز پوشان در انتظار تواند

نظامی

انسان­ ها در عمر چندساله خود چندین انتظار را تجربه می­ کنند؛ بعضی از انتظارها شیرین است، مانند: انتظار تولد فرزند. در مقابل بعضی از انتظارها تلخ است؛ مانند: انتظار برای رسیدن جنازه عزیزی که در تصادف فوت کرده است. بعضی از انتظارها علاوه بر شیرینی و تلخی، عبادت نیز محسوب می­ شوند؛ مانند: انتظار فرج. امیرالمؤمنین علی(ع) در خصوص انتظار فرج فرمودند: «افضل عبادة المؤمن انتظار الفرج‏؛ برترین عبادت مومن، انتظار فرج است.»(بحار الانوار، ج52، ص131)

درباره‏ انتظار فرج، دیدگاه‏ ها و نظریه­ های مختلفی وجود دارد:

برخی انتظار فرج را منحصر در خواندن دعا فرج و امر به معروف و نهی از منکر جزیی می­ دانند و وظیفه ‏ای بیش از آن برای خود قایل نیستند.

گروهی، حتّی امر به معروف و نهی از منکر جزئی را ترک کرده و معتقدند چون در دوران غیبت، کاری از دست آنها برنمی‏ آید، تکلیفی برعهده ندارند. امام زمان(عج) هنگام ظهور، خودش کارها را حل می کند.

گروه سوم معتقدند: جامعه بایستی به حال خود رها شود و کاری به فساد نباید داشت تا زمینه‏ ظهور ـ که دنیایی پر از ظلم و فساد است ـ فراهم آید.

گروه چهارم در خصوص انتظار اعتقاد دارند: نه تنها نباید جلوی مفاسد و گناهان را گرفت، بلکه بایستی به آن دامن زد تا زمینه‏ ظهور حضرت حجّت(‏عج) هرچه بیشتر فراهم شود.

گروه پنجم، هر حکومتی را به هر شکل، باطل و برخلاف اسلام می‏ دانند و فکر می کنند هر اقدامی برای تشکیل حکومت در زمان غیبت، خلاف شرع و مخالف نصوص و روایات معتبر است.

در مقابل دیدگاه‏ های فوق، نگرش دیگری هم وجود دارد. از نظر صاحبان این دیدگاه، انتظار به معنای فراهم آوردن زمینه‏ های ظهور حضرت حجت(عج) است. ظلم ستیزی به مقدار توان و آمادگی برای ظهور حضرت(عج)؛ در این دیدگاه، فرد بایستی جهان را برای آمدن حضرت حجت(عج) مهیّا کند.

اگر پنج گروه اول را در یک دسته قرار بدهیم در کل می ­توان انتظار را به دو قسمت تقسیم کرد: انتظار منفی (پنج گروه اول) و انتظار مثبت(گروه ششم) یا به بیان بهتر انتظار ویرانگر و انتظار سازنده.

مقصود از انتظار، آمادگى است که دو مرتبه دارد:

نخستین مرتبه آن، انتظار روحى است و خوش دل بودن براى تحقق امید در آینده؛ آن عبارت است از آمادگى براى قبول دعوت و زدودن مقاومت روحى براى رسیدن کسى که انتظار آمدنش هست .

دومین مرتبه آن، انتظار عملى است. انتظارعملى مانند آمادگى براى آمدن مهمان و پذیرایى از او، که غذا بایستى آماده باشد و با مقام مهمان و شخصیت او تناسب داشته باشد. محل نشستن او تمیز و آماده، خوابگاه و محل استراحتش مرتب باشد.

با این توضیح، منتظران نیز دو گونه‎ اند: منتظران مرحله نخست ـ که بسیارى از منتظران را شامل می ­شود ـ کسانى هستند که از شدت ظلم و جور به تنگ آمده و در انتظار آمدن منجى هستند، ولى قدمى برنمى‎ دارند. این انتظار، چندان تاثیرى در تسریع قیام حضرت مهدى(عج) ندارد. آنچه که در تسریع قیام آن حضرت(عج) مؤثر است، انتظار در مرحله دوم است.

غیبت کبری

اگرچه دوری آن­ حضرت(عج) برای دلدادگان دردناک است ولی باید پذیرفت که عامل این هجران، خود عاشقان هستند. حضرت مهدی(عج) در بیاناتی به علی بن مهزیار محتوای سوره فجر را یاد آوری می کنند و تکاثر و بی خبری از محرومان جامعه را موجب دور ماندن مردم از خود دانسته­ اند. علی بن مهزیار این گفتگو را چنین گزارش کرده است: «قُلْتُ: یَا سَیِّدِی، لَمْ أجِدْ مَنً یَدُلُّنِی إلَی الآنِ. قَالَ لِی: لَم تَجِد أحَداً یَدُلُّکَ؟! ثُمَّ نکَثَ بِاُصْبُعِهِ فِی الأرضِ ثُمَّ قَالَ: لا وَ لَکِنَّکُم کَثَّرتُمُ الأموَالَ وَ تَحَیَّرتُم عَلی ضُعَفَاءِ المُؤمِنِین وَ قَطَعتُمُ الرَّحِمَ الَّذِیَ بَینَکُم، فَأَیُّ عُذْرٍ لَکُمُ الآن؟ فَقُلتُ: التَّوبَة التَّوبَةُ، الإقَالةُ الإقَالةُ، ثُمَّ قَالَ: یَابن‌مَهزِیار، لَولا استِغفَارُ بَعضِکُم لِبَعضٍ، لَهَلَکَ مَن عَلَیهَا إلا خَواصُّ الشِّیعَةِ الّتِی تَشَبهُ أقوَالُهُم أفعَالَهُم؛ گفتم: ای سرورم، تاکنون کسی را نیافته بودم تا مرا به سوی شما رهنمون شود. به من فرمودند: هیچ کس را نیافتی که تو را راهنمایی کند؟! پس با انگشت مبارکشان خطی بر زمین کشیدند و فرمودند: نه، این‌گونه نیست و لکن شما اموالتان را افزون ساختید و اختلاف و حیرتی به زیان مؤمنان ضعیف پدید آوردید و بین خود قطع رحم نمودید، پس الآن برای شما چه عذری مانده است؟ عرضه داشتم: توبه، توبه، بخشش و گذشت، بخشش و گذشت. آن‌گاه فرمودند: ای پسر مهزیار، اگر استغفار و طلب آمرزش بعض از شما برای برخی دیگر نمی بود، هر که روی زمین بود‌، غیر از شیعیان خاص که کردارشان با گفتارشان همانند و مشابه است، هلاک می­ شد.»(تبصرة الولیّ ممّن رای القائم المهدی(ع)، رسالة 46)

از حضرت ولی عصر(عج) نقل شده است که فرمودند: «أکثروا الدعاء بتعجیل الفرج، فإن ذلک فرجکم؛ برای زود فرارسیدن فرج، زیاد دعا کنید؛ که آن همان فرج و گشایش شماست.»(کمال­الدین، ج2، ص485) بعضی از شیعیان این توفیق را دارند که هر روز را با یاد و نام حضرت حجت(عج) شروع ­کنند. این شروع که نوعی نیایش و سرود صبحگاهی عاشقان امام مهدی (عج) است به «دعای عهد» مشهور است که از امام صادق(ع) روایت شده است.

در بخشی از این دعا آمده است: «اللَّهُمَّ بَلِّغْ مَوْلانَا الإِمَامَ الْهَادِی الْمَهْدِی الْقَائِمَ بِأَمْرِکَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِ وَ عَلَى آبَائِهِ الطَّاهِرِینَ عَنْ جَمِیعِ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ فِی مَشَارِقِ الأَرْضِ وَ مَغَارِبِهَا و سَهْلِهَا وَ جَبَلِهَا وَ بَرِّهَا وَ بَحْرِهَا وَ عَنِّی وَ عَنْ وَالِدَیَّ مِنَ الصَّلَوَاتِ زِنَةَ عَرْشِ اللَّهِ وَ مِدَادَ کَلِمَاتِهِ وَ مَا أَحْصَاهُ عِلْمُهُ [کِتَابُهُ] وَ أَحَاطَ بِهِ کِتَابُهُ [عِلْمُهُ] اللَّهُمَّ إِنِّی أُجَدِّدُ لَهُ فِی صَبِیحَةِ یَوْمِی هَذَا وَ مَا عِشْتُ مِنْ أَیَّامِی عَهْدا وَ عَقْدا وَ بَیْعَةً لَهُ فِی عُنُقِی لاأَحُولُ عَنْهَا وَ لاأَزُولُ أَبَدا...؛ خدایا برسان به مولاى ما امام راهنماى راه یافته، قیام کننده به فرمانت که درودهاى خدا بر او و پدران پاکش، از جانب همه مردان و زنان مؤمن، در مشرق­ ها و مغرب­ های زمین، صحراها و کوه­ هایش، خشکی­ ها و دریاهایش و از طرف من و پدر و مادرم، از درودها به گرانى عرش خدا و کشش کلماتش و آنچه دانشش برشمرده و کتابش به آن احاطه یافته، خدایا در صبح این روز و تا روزهای که زندگی می­ کنم، براى آن­ حضرت(عج) بر عهده ­ام، عهد و پیمان و بیعت تجدید مى­ کنم، که از آن رو نگردانم و هیچ­گاه دست برندارم...»( مفاتیح الجنان، دعای عهد)

در این دعا بعد از تجدید عهد با امام(عج) هشت خواسته از خداوند طلب می‌­شود: «اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَعْوَانِهِ وَ الذَّابِّینَ عَنْهُ وَ الْمُسَارِعِینَ إِلَیْهِ فِی قَضَاءِ حَوَائِجِهِ [وَ الْمُمْتَثِلِینَ لأَوَامِرِهِ] وَ الْمُحَامِینَ عَنْهُ وَ السَّابِقِینَ إِلَى إِرَادَتِهِ وَ الْمُسْتَشْهَدِینَ بَیْنَ یَدَیْهِ...؛ خدایا مرا، از یاران و مددکاران و دفاع کنندگان از او، و از شتابندگان به سویش، در برآوردن خواسته ­هایش و اطاعت کنندگان اوامرش و مدافعان حضرتش و پیش­ گیرندگان به جانب خواسته­ اش وکشته ­شدگان در پیشگاهش قرارده ...»

منتظران واقعی که خود را برای جنگیدن در رکاب حضرت(عج) آماده می سازند به طور جدی برای فرج و ظهور امام(عج) دعا می کنند و از خدا می  خواهند در فرج آن­ حضرت(عج) تعجیل فرماید.

در ایران اسلامی ـ به ویژه بعد از انقلاب اسلامی ـ دعایی که بیش از بقیه دعاها مورد توجه مومنین واقع ­شده است دعای فرج و سلامتی امام زمان(عج) می ­باشد که هر روز چندین بار خوانده می­ شود. علاوه بر آن، امروزه جلسه و مراسمی در ایران برگزار نمی­ شود مگر اینکه دعای فرج در آغاز یا پایان آن زمزمه شود.